Welke evidence is er al over zelfverwonding?

De literatuurstudie waarover dit artikel gaat onderzoekt de literatuur die de afgelopen drie jaar is verschenen op het gebied van zelfverwonding. De belangrijkste conclusies zijn: de man-vrouw ratio bij zelfverwonding is 1 : 1, mannen verwonden zich om dezelfde redenen als vrouwen, het is niet voorbehouden aan een bepaalde etnische groep en het kan weer stoppen.

Zelfverwonding is functioneel gedrag. Hulpverleners vinden het vaak lastig hiermee om te gaan. Het gevolg kan zijn dat zij zelfverwondende patiënten met minder empathie of met tegenoverdrachtsreacties bejegenen. Hulpverleners en patiënten begrijpen elkaar niet, de communicatie verloopt stroever, zodanig dat de zelfverwonding niet afneemt, maar zelfs kan toenemen.

In dit artikel worden vijf methoden besproken die bijdragen aan beter begrip en een betere communicatie:
1) open houding en inlevingsvermogen;
2) de motieven voor het zelfverwonden bespreken;
3) samen zoeken naar alternatieven;
4) psycho-educatie;
5) contact maken over andere zaken dan zelfverwonding.