Wanneer je bezit je leven beheerst
Wat gaat er schuil achter de deuren van huizen waar we niet naar binnen kunnen kijken? Met tv-programma’s als Mijn leven in puin zien we steeds meer van wat er zich achter die deuren afspeelt.
Woningen waar je nauwelijks naar binnen kunt, je niet kunt bewegen en geen ruimte hebt om te koken, te douchen of te slapen. Of met net een pad om naar een stoel in de ruimte te lopen waarin geslapen en gegeten wordt. Ruimten volgestouwd met stapels kranten, bergen flessen, dozen, voedsel, kleding en andere rommel, vaak gepaard gaand met een slechte hygiëne en zelfverwaarlozing.
Spullen verschuiven roept paniekreacties op. Ontruimen van de woning wordt door de eigenaar beleefd als een verkrachting, een amputatie, een aantasting van zijn ‘zijn’.1 De aanpak in het tv-programma lijkt effectief, maar schijn bedriegt; het is symptoombestrijding: het volle huis is het gevolg van pathologisch gedrag.
