Wanneer een ernstige, levensbedreigende diagnose wordt gesteld bij een patiënt, is er een confrontatie met een rouwgebeuren op meerdere sporen. De zieke verliest zijn gezondheid en eventueel zijn leven, de familie beleeft onzekerheid, uitzichtloosheid en voelt zich bedreigd door het dreigend verlies van het samenleven. De zorgverleners ervaren soms het niet kunnen redden van het leven als falen van de behandeling en moeten de ontgoocheling en de hopeloosheid van de patiënt en de familie opvangen. Wanneer het gaat om een zieke op jonge leeftijd, komen ze ook oog in oog te staan met hun eigen sterfelijkheid. Gebrek aan kennis over de emotionele consequenties zowel voor zichzelf, voor de zieke als voor zijn familie verhoogt de onzekerheid en werkt vermijdend gedrag in de hand.
